پیرو این نظریه فروید، کورات (۱۹۴۳) عقیده دارد که ارضاء دهانی در دوره شیرخوارگی موقع گرفتن کودک از شیر گسیخته می شود و سبب تثبیت کودک در مرحله دهانی می شود و سپس به علت اختلالات عاطفی که در جریان زندگی برای کودک پیش می آید وی به مرحله دهانی برگشت می کند که احتمالا تظاهر آن به صورت لکنت زبان خواهد بود، به نظر کوارت حركات دهان، زبان و لبهای لکنتی به طور سمبولیک نشان از حرکات این اعضاء در دوره شیرخوارگی دارد. به عبارت دیگر این اعضاء به هنگام لکنت و در فرد لکنتی به عملکرد اولیه خود رجعت می نماید.

فتيكل (۱۹۴۵) بیان کرد که لکنت یک نوروز تبدیلی است نه تثبیت در دوره دهانی به نظر ایشان آموزش های دفع و کنترل و محدودیتها و سختگیری های اجتماعی در این دوره عامل تثبیت کودک در مرحله مقعدی بوده که نهایتا منجر به اضطراب می شود و کودک لکنت را به عنوان یک سپر دفاع در برابر قیدوبندها و باید، نبایدهای محیط بکار می گیرد.