استرس یا فشار روانی حالت فیزیولوژیک یا روان شناختی ناخوشایندی است که در پاسخ به محرک های تنش زا ایجاد می شود. فشار روانی ممکن است به صورت محرک هایی فیزیکی، عفونت ها، واکنش های آلرژیک و یا به صورت تغییر در جو روانی- اجتماعی باشد. تفاوت در این است که اولی یک عامل تنش زای فیزیولوژیکی است که تاثیر خود را از طریق هیپوتالاموس، غده فوق کلیوی، سلسله اعصاب سمپاتیک و ترشح هورمون های مختلف به جای می گذارد و دیگری علاوه بر قدرت تهدیدی که اصولا درعامل استرس زا نهفته است، با کیفیت درک شخص از آن عامل نیز ارتباط دارد(بر مفر و داگلاس، ۲۰۰۲؛ به نقل از ابراهیمی، ۱۳۸۴).

به طور کلی استرس به عنوان هر فرایند یا واقعه ای تعریف می شود که موجود زنده را نیازمند سازگاری فزاینده ای در پاسخ به عوامل استرس زا می کند. تاکید بر سازگاری فزاینده دلالت دارد بر اینکه، استرس صرفا سازگاری عادی و خودکاری که به طور روزمره انجام می گیرد را در گیر نمی کند. بلکه فرایند استرس در پاسخ به حوادث یا موقعیت هایی بوجود می آید که فرد نیاز دارد از روش های سازگاری دیگری بسته به نوع، شدت و حدت (حاد یا مزمن) استرس زاها استفاده نماید ( تام و اسپلیچ، ۲۰۰۴).

"سليه"، پزشک اطریشی (۱۹۷۴) که تحقیقات و نوشته های او درباره استرس و تنیدگی از اهمیت ویژه ای برخوردار است، تنیدگی را چنین تعریف می کند: مجموعه واکنش های غیر اختصاصی ارگانیسم در مقابل هر نوع تقاضای سازگاری از آن و یا به عبارت دیگر تنیدگی واکنش جسمی است که به دنبال یک تحریک درونی (شناختی) یا بیرونی (محیطی) در ارگانیسم به وجود می آید و موقعیت زمانی استرس زا خواهد بود که فرد وادار شود برای مقابله با آن از منابعی که در اختیار دارد به شدت استفاده کند(گنجی، ۱۳۷۶).