اختلال در زبان بیانی : مشخصۀ اصلی اختلال در زبان بیانی، اشکال در رشد زبان بیانی است که در آن نمره های به دست امده در مقیاسهای استاندارد شدۀ فردی در زمینۀ رشد زبان بیانی به میزان قابل ملاحظه‌ای پایین‌تر از نمره‌هایی است که از مقیاس‌های استاندارد استعداد ذهنی غیرکلامی و رشد زبان دریافتی به دست آمده است (ملاک الف).
مرکز توانمند سازي ذهن تنها مرکز تخصصي درمان لکنت زبان می باشد که با در نظر گرفتن علل ایجاد لکنت زبان از تمامی متدهای روانشناسی جهت درمان قطعی لکنت زبان استفاده می نماید.   

ممكن است در توانایی ‌ایجاد ارتباط چه به صورت زبان کلامی و چه زبان اشاره، مشکلاتی ظاهر شوند. اشکالات مربوط به زبان بر پیشرفت تحصیلی یا شغلی و یا بر ارتباطات اجتماعی تاثیر می‌گذارند (ملاک ب). نشانه‌های اختلال در زبان بیانی با ملاک‌های اختلال زبان مختلط دریافتی - بیانی یا اختلال فراگیر رشد مطابقت ندارند (ملاک ج).

مشخصه‌های زبان شناختی‌ اختلال در زبان بیانی

اگر عقب ماندگی ذهنی، نقیصه گفتاری - حرکتی یا حسی و یا محرومیت محیطی وجود داشته باشند، اشکالات مربوط به زبان بر مشکلاتی که معمولا با‌این اختلال‌ها همراه است افزوده می‌شوند (ملاک د). اگر یک نقیصه گفتاری - حرکتی یا حسی یا بیماری عصبی وجود داشته باشد باید آن را روی محور ۳ کدگذاری کرد.

مشخصه‌های زبان شناختی‌ این اختلال با درنظر گرفتن شدت و سن کودک متغیر است. ‌این ویژگی‌ها عبارتند از: محدودیت در میزان گفتار، محدودیت در دامنه واژگان، دشواری در یادگیری واژه‌های جدید و یافتن واژه‌ها، اشتباهات واژگانی، جمله‌های کوتاه شده، ساخت‌های دستوری ساده شده، محدودیت در تنوع ساخت‌های دستوری (مانند شکلهای فعل)، محدودیت در تنوع انواع جمله (مانند جمله امری و سؤالی)، حذف بخشهای مهم جمله، استفاده از ترتیب واژه‌ای غیر معمول و کندی رشد زبان. کارکرد غیرزبانی (که با آزمونهای هوش عملی اندازه گیری می‌شود) و مهارتهای مربوط به درک زبان معمولا در حدود عادی باقی می مانند.

اختلال در زبان بیانی

اختلال در زبان بیانی ممکن است یا اکتسابی و یا ناشی از رشد باشد. در اختلال نوع اکتسابی اشکال در زبان بیانی پس از یک دوره رشد عادی و در نتیجه یک بیماری عصبی یا بیماری جسمانی (مانند آنسفالیت، آسیب سر، تشعشع) رخ می دهد.
در نوع مرتبط با رشد، زبان بیانی اختلالی دارد که با یک آسیب عصبی با منشاء شناخته شده رابطه ندارد. کودکان دچار ‌این نوع اختلال اغلب سخن گفتن را دیر آغاز می‌کنند و مراحل رشد زبان بیانی را کندتر از حد معمول سپری می‌کنند.

ملاک های تشخیصی اختلال در زبان بیانی

الف: نمره هایی که از مقیاس های استاندارد شده فردی در زمینه رشد زبان بیانی به دست آمده به میزان قایل ملاحظه ای پایین تر از نمره هایی است که از مقیاسهای استاندارد شده هم در زمینه استعداد ذهنی غیرکلامی و هم رشد زبان دریافتی به دست آمده است.
این اختلال از لحاظ بالینی ممکن است با نشانه هایی ظاهر شود مانند محدودیت قابل ملاحظه در واژگان، اشتباهات در زمان افعال، اشکال در یادآوری واژه ها یا اشمال در ساختن جمله هایی که طول و پیچیدگی آنها متناسب با رشد فرد است

ب: مشکلات زبان بیانی بر پیشرفت تحصیلی یا شغلی و یا ارتباط اجتماعی فرد تاثیر می گذارد

ج: با ملاک های اختلال زبان مختلط دریافتنی – بیانی و یا یک اختلال فراگیر رشد مطابقت ندارد.

د: اگر عقب ماندگی ذهنی، نقیصه گفتاری – حرکتی یا حسی و یا محرومیت محیطی وجود داشته باشد، مشکلات زبان بر اشکالاتی که معمولاً همراه با آنهاست افزوده می شوند.

تذکر در مورد کدگذاری: اگر یک نقیصۀ گفتار – حرکتی یا حسی و یا بیماری عصبی وجود داشته باشد، روی محور 3 کدگذاری می شود.