بی شک می توان مرحله نوجوانی را به عنوان آستانه شکلگیری شخصیت فردی از مهمترین مراحل رشد شخصیت دانست. واژه نوجوانی معادل واژه Adolescence به معنای رشد کردن به سوی رسش است که مفاهیمی چون رشد فیزیکی، رشد شناختی، رشد هیجانی و رشد اجتماعی را در بر میگیرد.
نوجوانی قبل از هر چیز با رشد سریع جسمی و سپس با رشد جنسی شروع می شود و در پی سلامت رشد در این جنبه رشد است که تحولات وسیع روانی و اجتماعی در این دوره میسرتر می شود. در واقع نوجوانی با تغییرات بیولوژیکی آغاز میشود و با تغییرات فرهنگی پایان می پذیرد.
پیاژه معتقد است با شروع دوره عملیات صوری تمام ساختارها و تجهیزات لازم برای اندیشیدن رشد و گسترش می یابد. تفکر عملیاتی صوری میدان فعالیت شناختی را گسترش میدهد، به گونهای که نوجوان نه تنها در مورد وقایع حال فکر کند، بلکه می تواند وقایع گذشته و آینده را نیز به خاطر داشته باشد.
رشد هیجانی نوجوانان به مقوله رشد احساسات آنان و بیان این احساسات در ارتباط با خود آن ها، والدین، همتایانشان، سایر افراد و در واقع هر آنچه در جهان وجود دارد می پردازد. رشد هیجانی بی نهایت اهمیت دارد زیرا هیجان ها در تضمین بقای فرد نقشی انطباقی دارند. همچنین هیجانها نوعی وسیله ارتباطی، عامل مهمی در روابط اجتماعی و انگیزش رفتاری قدرتمندی به شمار می آیند و به عنوان منبع لذت یا درد نیز نقش مهمی در رشد اخلاقی ایفا می کنند.
رشد اجتماعی نوجوان در بافت خانواده، محله، جامعه، کشور و جهان صورت میگیرد. نوجوانان تحت تأثیر والدین، خواهران و برادران، دوستان و همتایان، مدرسه و گروهی که در آن عضویت دارند قرار می گیرند. در میان تمام عوامل اجتماعی اثرگذار بر رشد نوجوان، هنوز هم خانواده انتقال دهنده اصلی ارزشها، اصول اخلاقی، آرمانها، عادت ها و شیوه های تفکر و عمل به شمار می آید.
این مقیاس با توجه به چنین وجوه ممتازی مراحل رشد نوجوان را مطرح کرده است.